wzrost faszyzmu we Włoszech
w latach 1922-1943 Włochy były reżimem totalitarnym pod rządami Benito Mussoliniego. Powstanie Mussoliniego i jego partii politycznej, faszyści, odegrały kluczową rolę w rozwoju włoskiego nacjonalizmu w okresie międzywojennym, a także decyzji Włoch o stronie z Niemcami podczas ii Wojny Światowej.
jednym z najważniejszych okoliczności, w których Mussolini doszedł do władzy, były warunki społeczne i ekonomiczne we Włoszech po I Wojnie Światowej.chociaż Włochy były członkiem ZWYCIĘSKIEJ strony podczas wojny, jej udział był kosztowny i nieproporcjonalny do jej wielkości i bogactwa. Włochy wydały na działania wojenne prawie 15 miliardów dolarów i straciły ponad 600 tysięcy ludzi. Ponadto Włochy otrzymały mniej nagród niż się spodziewały podczas powojennych negocjacji ze swoimi sojusznikami. Czynniki te zwiększyły niepopularność premiera Vittorio Orlando i włoskiego rządu w Rzymie.
wraz z pogorszeniem się warunków gospodarczych po wojnie, powszechne niezadowolenie gwałtownie wzrosło i Włosi zaczęli szukać nowych alternatyw. Wielu robotników i chłopów zwróciło się ku socjalizmowi, a niektórzy nawet próbowali wprowadzić własne reformy, takie jak przywłaszczenie i kolektywizacja fabryk i posiadłości wiejskich właścicieli ziemskich. W odpowiedzi wielu właścicieli ziemskich i klasy średniej Włochów zwróciło się do nowej grupy bojowników—faszystów—kierowanej przez Mussoliniego, byłego socjalistę.
utworzony na początku 1919 roku, faszyści byli małym, ale bojowym ruchem, który przyciągał radykałów, nacjonalistów i robotników. Początkowo Grupa opowiadała się za stosunkowo postępowym programem, który obejmował szerokie reformy gospodarcze, ale faszyści szybko odrzucili te reformy na rzecz bardziej konserwatywnego programu, który promował nacjonalizm i ekspansję zagraniczną. Wkrótce grupy faszystowskie, znane jako Czarne Koszule, zaczęły atakować rywalizujące ze sobą grupy, przede wszystkim Socjalistów. Użycie przemocy umożliwiło faszystom osłabienie Socjalistów, osiągnięcie, które zdobyło im poparcie wśród wyższych i średnich klas, armii i policji w całych Włoszech. Wsparcie to umożliwiło Mussoliniemu i armii 50 000 faszystów wkroczenie do Rzymu w październiku 1922 roku i przejęcie kontroli nad rządem bez oporu.
w pierwszych latach rządów Mussolini zrestrukturyzował rząd włoski, aby scentralizować swoją władzę. Zniósł system gabinetowy i ogłosił jednopartyjne Państwo oddane zasadom totalitaryzmu, nacjonalizmu i militaryzmu. Zrestrukturyzował również włoską gospodarkę poprzez tworzenie korporacji lub kontrolowanych przez państwo organizacji utworzonych w celu regulowania różnych branż. Chociaż reformy Mussoliniego rzekomo poprawiły wydajność rządu i warunki społeczne, w rzeczywistości niewiele uczyniły, aby poprawić życie większości Włochów.
Po umocnieniu kontroli w kraju, Mussolini zwrócił uwagę na sprawy zagraniczne. Zdeterminowany, aby odzyskać chwałę Włoch z czasów Cesarstwa Rzymskiego, Mussolini dążył do rozszerzenia wpływów włoskich poprzez gromadzenie nowych kolonii i obcych terytoriów. Polityka ta pomogła również odwrócić uwagę od utrzymujących się problemów wewnętrznych we Włoszech. Pierwszym celem Mussoliniego była Etiopia (znana wówczas jako Abisynia), która była uwikłana w spór graniczny z włoskimi koloniami Erytrei i Somalilandu. W 1935 roku armia włoska wkroczyła do Abisynii, która w następnym roku została uznana za kolonię Włoch.
w tym samym czasie Włochy bardziej zaangażowały się w sprawy europejskie. W 1936 Mussolini zaczął udzielać wsparcia militarnego siłom Francisco Franco w hiszpańskiej wojnie domowej. Jeszcze w tym samym roku Mussolini podpisał pakt z Adolfem Hitlerem, dyktatorem Niemiec. Znany jako oś Rzym-Berlin, układ podzielił Europę na strefy wpływów i obiecał równość między dwoma mocarstwami. W miarę zbliżania się wojny Włochy i Niemcy dalej umacniały swoje partnerstwo poprzez Pakt stalowy.
pomimo Paktu Włoch z Niemcami, Mussolini miał silne zastrzeżenia do zbliżającego się konfliktu i powoli przystępował do Niemiec po wybuchu II Wojny Światowej w 1939 roku. Jednak w 1940 roku, po rozpoczęciu przez Niemcy inwazji na Francję, Włochy oficjalnie przystąpiły do wojny w nadziei na zdobycie terytoriów od swoich europejskich rywali. Pod koniec 1940 roku Mussolini rozpoczął inwazje na Egipt, Grecję i Alpy Francuskie, które zostały łatwo odparte przez siły alianckie. Hitler następnie zapewnił Włochom pomoc wojskową w Afryce Północnej, ale połączone siły niemieckie i włoskie zostały pokonane przez aliantów w latach 1942-43. 10 lipca 1943 alianci podjęli udaną inwazję na włochy przez Sycylię i rozpoczęli natarcie na Rzym. Czternaście dni później faszystowscy urzędnicy w Rzymie usunęli Mussoliniego ze stanowiska. Mimo że Hitler wyrzucił Mussoliniego z Włoch, a później mianował go szefem wygnanego rządu na północy, Mussolini miał niewielkie szanse na odzyskanie kontroli nad Włochami. Na początku 1945, kiedy Mussolini wrócił do Włoch, on i jego kochanka zostali aresztowani i zabici przez przeciwników.