No flow through the vitreous humor: How strong is the evidence?

analizując dostarczanie leku do ciała szklistego lub farmakologiczne działanie leków na ciśnienie wewnątrzgałkowe lub interpretując pomiary urządzeń odpływowych, ogólnie przyjmuje się, że płyn w ciele szklistym jest stagnacyjny. Przyjmuje się, że dla wszystkich praktycznych celów płyn wodny opuszcza oko tylko przez przednie ścieżki, a więc jest znikomy, jeśli jakikolwiek tylnie skierowany przepływ wodny przez ciało szkliste. Założenie to w dużej mierze opiera się na interpretacji danych eksperymentalnych z kluczowych źródeł, w tym Maurice (1957), Moseley (1984), Gaul and Brubaker (1986), Maurice (1987) i Araie et al. (1991). Istnieją jednak silne niezależne dowody sugerujące, że istnieje znaczny przepływ płynu przez nabłonek pigmentowy siatkówki z kluczowych źródeł, w tym Cantrill and Pederson (1984), Chihara i Nao-i, Tsuboi (1985), Dahrouj et al. (2014), Smith and Gardiner (2017) oraz Smith et al. (2019). Sprzeczne dowody stwarzają zagadkę-jak obie interpretacje mogą być prawdziwe? To prowadzi nas do ponownej oceny dowodów. Wykazujemy, że dane, które uważa się za potwierdzające brak przepływu wodnego przez ciało szkliste, są w rzeczywistości zgodne ze znacznym normalnym przepływem wodnym. Identyfikujemy silne i niezależne linie dowodów potwierdzających przepływ płynu przez RPE, w tym nasz nowy model odpływu do oka. W sumie wydaje się, że obecne dowody sprzyjają poglądowi, że zwykle występuje znaczny przepływ wodny przez RPE in vivo. To odkrycie sugeruje, że przeszłe i przyszłe analizy mechanizmu odpływu, interpretacje niektórych dystrybucji leków i interpretacja niektórych skutków leków na tkanki oka mogą wymagać rewizji.