geen stroom door het glasvocht: hoe sterk is het bewijs?

bij het analyseren van de toediening van vitreale geneesmiddelen, of de farmacologische effecten van geneesmiddelen op de intraoculaire druk, of bij het interpreteren van uitstroomfaciliteiten metingen, wordt algemeen aangenomen dat de vloeistof in het glasvocht stagneert. Het wordt aanvaard dat Voor alle praktische doeleinden, de waterige vloeistof verlaat het oog via anterieure wegen alleen, en dus is er verwaarloosbaar of posteriorly gerichte stroom van water door het glasvocht. Deze aanname is grotendeels gebaseerd op de interpretatie van experimentele gegevens uit belangrijke bronnen zoals Maurice (1957), Moseley (1984), Gallië en Brubaker (1986), Maurice (1987) en Arie et al. (1991). Er is echter sterk onafhankelijk bewijs dat suggereert dat er een aanzienlijke vloeistofstroom is over het retinale pigmentepitheel uit belangrijke bronnen, waaronder Cantrill en Pederson (1984), Chihara en Nao-i, Tsuboi (1985), Dahrouj et al. (2014), Smith and Gardiner (2017) en Smith et al. (2019). Het tegenstrijdige bewijs creëert een raadsel-hoe kunnen beide interpretaties waar zijn? Dit leidt ons tot een herevaluatie van het bewijs. We tonen aan dat de gegevens waarvan wordt aangenomen dat ze geen waterstroom door het glasvocht ondersteunen, in feite compatibel zijn met een significante normale waterstroom. We identificeren sterke en onafhankelijke bewijslijnen die de vloeistofstroom over de RPE ondersteunen, inclusief ons nieuwe uitstroommodel voor het oog. Over het geheel genomen lijkt het huidige bewijsmateriaal de mening te bevorderen dat er normaal gesproken een significante waterige stroom over het RPE in vivo is. Deze bevinding suggereert dat vroegere en toekomstige analyses van uitstroomfaciliteit, interpretaties van sommige drugdistributies en de interpretatie van sommige drugeffecten op oogweefsels, wellicht moeten worden herzien.