In Christus Is er geen Protestant of Katholiek

zoals ik al zei is een forum voor een verscheidenheid van perspectieven om geloof-gerelateerde gesprekken onder onze lezers te bevorderen met het doel van wederzijds leren, zelfs in onenigheid. Afgezien van artikelen geschreven door redacteuren, weerspiegelen deze perspectieven niet noodzakelijk de standpunten van de Banner.de baccalaureaatdienst voor mijn afstuderen op de openbare middelbare school vond plaats in een RCA-kerk in Zeeland, Mich. Het werd gerund door ouders, niet de school, dus het was vrij om een typische Protestantse aangelegenheid te zijn, compleet met hedendaagse aanbiddingsliedjes en een korte preek. De volgende dag rapporteerde een van mijn beste vrienden—die toevallig Katholiek is-de reactie van haar moeder op de dienst: “die Protestanten zijn zeker gek op dat ‘By grace alone’ ding!”Ik zei iets als,” je hebt verdomd gelijk dat we zijn!”en bereidde mijn favoriete verzen uit Efeziërs 2 en Romeinen 9 Voor het geval dit veranderde in een theologisch debat. Het verdedigen van het protestantisme was mijn ding.nu, vijf en een half jaar later, ben ik een grad student in medieval studies, en ik besteed uren en uren elke week het lezen van de poëzie en theologie van middeleeuwse (katholieke) christenen wiens overtuigingen de Heidelbergse Catechismus noemt “niets anders dan een ontkenning van het ene offer en het lijden van Jezus Christus.”(De Synode van het CRC verklaarde dit deel van de catechismus in 2006 niet bindend, maar de woorden en hun eeuwenoude geschiedenis zijn er nog steeds, en veel andere Hervormde denominaties gebruiken de catechismus zoals geschreven.)

maar als ik middeleeuwse teksten lees, vind ik geen ontkenning van Christus. Ik vind gelovigen die worstelen met veel van dezelfde vragen die we hier doen in het hedendaagse Gereformeerde Christendom: Wat is de juiste relatie tussen de individuele gelovige en kerkleiders? Waarom gebeuren er slechte dingen met goede mensen? Waar is God als hij stil lijkt? En op die momenten wil ik met ze schreeuwen, niet romeinen citeren.de hervormers verwierpen terecht veel tekortkomingen van het middeleeuwse katholicisme. Ze verzetten zich tegen het verkopen van aflaten, vertaalden de Bijbel in talen die mensen daadwerkelijk spraken, en drongen erop aan dat onze verlossing uiteindelijk afhankelijk is van God, niet van ons. Maar toen de erfenis van de Reformatie zich ontwikkelde en protestantse gelovigen harder en harder werkten om afstand te nemen van het katholicisme, denk ik dat ze ook een aantal belangrijke manieren achterlieten om God te begrijpen.ten eerste had het middeleeuwse christendom een meer sacramentele kijk op de wereld dan wij. Zonder te verzanden in theologische details, geloofden middeleeuwse christenen dat Gods genade door fysieke dingen kon worden bemiddeld. En niet alleen het brood en de wijn van de Eucharistie en het water van de doop, maar ook de mantel van een lang dode heilige, de ramen van een gotische kathedraal en de handen van een dorpsgenezer. middeleeuwse pelgrims reisden duizenden mijlen om relikwieën van heiligen te zien en aan te raken, niet omdat ze de voorwerpen of de heiligen aanbaden, maar omdat ze geloofden dat de fysieke wereld heilig genoeg was om Gods genade en genezing te kanaliseren. De stijgende torens en extravagante decoraties van kathedralen waren een bevestiging van de macht van de kerk, maar ze waren ook een erkenning dat fysieke schoonheid het oog van een aanbidder naar de hemel kan trekken.we hoeven zeker niet te geloven dat relikwieën onze fysieke kwalen kunnen genezen, maar ik denk dat een beetje meer aandacht voor de mogelijkheid van goddelijke aanwezigheid in de fysieke wereld ons zou kunnen leiden tot een gezonder beeld van onze eigen lichamen, de lichamen van anderen, en de niet-menselijke schepping. In een tijd waarin veel Christenen op zoek zijn naar een nieuwe seksuele ethiek, kan het zien van lichamen als kanalen van genade ons misschien een deel van de weg daar. En als we proberen te erkennen en berouw te tonen van de manieren waarop we de rest van de schepping hebben gekwetst, zou het kunnen helpen om bossen en oceanen niet alleen te zien als hulpbronnen, maar als tekenen van Gods aanwezigheid.ten tweede, in haar ijver om de Bijbel te eren als de primaire bron van goddelijke openbaring, heeft de gereformeerde traditie de neiging om de theologische studie van de Schrift te verafgoden als de enige, of op zijn minst de beste, manier van gemeenschap met God. Dit betekent dat we aandachtig luisteren naar de voorgangers en theologen die dit soort studie professioneel doen. En aangezien deze predikanten en theologen in onze traditie nog steeds overwegend blank en mannelijk zijn, kan dit ook onbedoeld de stemmen van vrouwen en minderheden tot zwijgen brengen.

Middeleeuws Christendom biedt een antwoord op dit probleem: mystiek. Voor degenen onder ons die zich een beetje ongemakkelijk voelen met meldingen van gebedsgenezingen en extravagante visioenen, is dit misschien een beetje een eng woord. Maar we zouden het in plaats daarvan moeten zien als een manier voor God om te spreken door degenen die geen officieel goedgekeurde stemmen hebben.de 14e-eeuwse mysticus Julianus van Norwich beschrijft bijvoorbeeld het volgende visioen dat ze van God kreeg toen ze ziek in bed lag: “hij toonde me een klein ding, zo groot als een hazelnoot, liggend in de palm van mijn hand, en het was rond als een bal. Ik keek ernaar met mijn geestesoog en dacht: ‘Wat is dit? En God antwoordde: Het is alles wat gemaakt is.’Ik vroeg me af hoe het kon duren, omdat het zo weinig leek dat het plotseling in het niets kon verdwijnen. En God antwoordde: Het duurt en zal tot in eeuwigheid, omdat God het liefheeft.”

Dit is niet de hoofdtheologie van middeleeuwse universiteiten of moderne seminaries. Het is een uitdrukking van de individuele ervaring van één vrouw van God en hoe die ervaring haar troost gaf toen de wereld fragiel en onbeduidend leek. Het is niet gevaarlijk of radicaal onorthodox, maar het is een stem die zegt dat men niet Mannelijk hoeft te zijn of opgeleid in het Latijn of gezond om Gods genade te ontvangen. We zouden er goed aan doen om te luisteren naar de bedlegerige vrouwen in onze eigen kerken.nogmaals, het middeleeuwse Christendom was verre van perfect, en de hervormers hadden gelijk om afstand te nemen van de hebzucht, corruptie en honger naar macht van de kerk. Bisschoppen profiteerden van het gebrek aan opleiding van hun parochianen. Mannelijke geestelijken schreven wrede aanvallen op de spirituele waarde van vrouwen. Pausen maakten strategische allianties met politieke leiders. En kruisvaarders doodden joden, moslims en andere christenen in de naam van Jezus.maar ik vrees dat als we onszelf te veel distantiëren van die rommelige geschiedenis—als we het behandelen als de geschiedenis van iemand anders in plaats van de Onze—we het vermogen verliezen om op te merken wanneer deze zelfde zondige neigingen opduiken in onze eigen kerken. Want hoewel we de Reformatie graag zien als het” fixeren ” van de problemen van slechte theologie en corrupte geestelijkheid, zal een eerlijke blik op het hedendaagse Amerikaanse evangelicalisme, inclusief vele kerken die zichzelf Gereformeerd noemen, onthullen dat deze kwesties niet verdwenen zijn.in onze eigen kruistochten, gevoerd in preken en op kerktekens, hebben we Moslims, atheïsten, de LGBT+ gemeenschap, immigranten en andere groepen afgeschilderd als vijanden van Gods Koninkrijk. We hebben Allianties gesloten met de huidige Charlemagnes – politieke figuren die ons macht bieden in ruil voor loyaliteit. We noemen onze religieuze leiders niet “pausen”, maar we hebben hen nog steeds aanbeden en excuses gemaakt voor hun tekortkomingen.Ik wil graag zeggen dat het bestuderen van de Middeleeuwen mij meer sympathiek heeft gemaakt voor katholieke gelovigen en meer zeker van mijn eigen protestantisme. Op zijn beste momenten ging de Reformatie over het stellen van loyaliteit aan Christus boven loyaliteit aan christelijke instellingen. Nu, een half millennium later, denk ik dat de erfenis van de Reformatie ons vraagt om onze eigen loyaliteit aan Namen, denominaties en theologische tradities in vraag te stellen. Als we ons meer als hervormd, Protestant of zelfs Christelijk identificeren dan we Jezus volgen, hebben we misschien een andere Reformatie nodig.