academysacredgeometry.com
badając różne rysunki z historii, można dokładnie zrozumieć i zrozumieć naturę i znaczenie człowieka Witruwiańskiego, jego geometrię, pomiary, duchową i Alchemiczną symbolikę. Korzystając z oryginalnego wyjaśnienia Witruwiusza w (De Architectura, Księga III, rozdział i-planowanie świątyń) i porównując je z interpretacjami rysunków historycznych, znajomość geometrii kanonicznej, proporcji harmonicznych, jednostek miar ułamkowych i modułowych oraz ukrytych znaczeń duchowych i alchemicznych można zdefiniować i dokładnie określić poprzez szczegółowe badanie. Ta prezentacja ujawni odpowiedź na wiele filozoficznych pytań i da lepsze zrozumienie geometrii i pomiarów człowieka Witruwiańskiego zawartych w kwadracie i okręgu, jako znaku i symbolu starożytnego Kamienia Filozoficznego.
kurs obejmie:
- przykłady różnych rysunków człowieka Witruwiańskiego z historii
- rysunki człowieka Witruwiańskiego Leonardo da Vinci i Cesariano
- geometria i pomiary człowieka Witruwiańskiego
- Geometria koła kwadratowego i Człowiek witruwiański
- człowiek w Kole kwadratowym i Kanon Dezyderiański
- Człowiek witruwiański jako kamień filozoficzny
- Boska Natura i doskonały posture of the ideal Canonical Man
w słowach autora Johna Michella, który był jednym z światowych ekspertów w dziedzinie starożytnej wiedzy i kosmologii, „człowiek, świątynia i kosmos były zatem postrzegane jako identyczne i na tym zrozumieniu powstała cała filozofia i nauka starożytnego świata.”Witruwiański człowiek wewnątrz kwadratu i koła reprezentuje Boską świątynię, połączenie nieba i Ziemi oraz Mezosmosu, który łączy mikrokosmos z Makrokosmosem naszego znanego wszechświata.
the MAN IN the SQUARED CIRCLE
Grecy posiadali starożytny Kanon
rola liczby w sztuce
Peter Lenz, (ojciec Dezyderiusz) powiedział, dotyczące kanonu starożytnych i roli liczby w sztuce, „dlatego starałem się wniknąć głębiej w tajniki techniki starożytnych. Dzieła artystów wczesnochrześcijańskich i bizantyjskich, a także dzieła Giotta rzeczywiście nauczyły mnie, że geometria i podział są głównymi czynnikami w realizacji sztuki, ale znalazłem w tych artystach świadome i inteligentne zastosowanie tych niezbędnych środków. W starochrześcijańskich i bizantyjskich rzemieślnikach Zasady mierzenia i dzielenia opierają się najwyraźniej na bardzo starej, a teraz słabej tradycji, w której Giotto konsultował się tylko z własnym uczuciem.
przed tymi pracami, tak pełnymi dominującej siły i wzruszającej powagi, wydawało mi się, że Egipcjanie posiadają tajemnicę poruszania duszą człowieka, kontrolowania jego dzikiej natury i budzenia w nim tajemniczego podziwu. A w stosowaniu tej tajemnicy zdają się być zastosowane dwa środki: po pierwsze, logika, nieubłagana krytyka, przenikająca do głębi wszystkiego, co jest istotnej konieczności; a po drugie, prawo symetrii i harmonii wymiarów. Ta idea, harmonia wymiarów, doprowadziła mnie do domeny muzyki. I teraz nagle stało się dla mnie jasne, że tak jak muzyka w melodii i harmonii opiera się na relacjach liczb, tak i tajemnicza siła prostych proporcji liczbowych (arytmetycznie 2:3, 3:4, 4:5, itd. i geometrycznie, pierwiastki kwadratowe 2:3, 3:4, 4:5, itd.) spotykany jest w klasycystycznych świątyniach i rzeźbach starożytności. To jest w rzeczywistości sekret ich piękna.
Dyspensacja pełni czasów
prawda objawiona w każdej jednostce – każde ciało ludzkie zawiera również prawdę objawioną w sobie: W człowieku zawarte są bowiem wszystkie wymiary i proporcje niezbędne dla sztuki.
Geometria „człowieka w kwadratowym Okręgu”
ale tytuł mojego rysunku to „The człowiek w kwadratowym kręgu”. Przez to mam na myśli Obwód okręgu, który jest „do kwadratu” równy obwodowi kwadratu. Gdy pępek jest środkiem okręgu i w „złotej sekcji” wysokości kwadratu, człowiek jest umieszczony w kwadracie, jego wysokość jest równa bokowi kwadratu, który jest również równy jednej czwartej obwodu okręgu. Średnica okręgu jest równa czterdziestu (40) jednostek head-fourth, a bok kwadratu, czyli wysokość człowieka, jest równoważnością „Pi” 31.416 head-fourths (10 Pi). Ten stosunek (40) podzielony przez (10 Pi) lub (4 / Pi) między kwadratem a okręgiem, staje się kluczową relacją starożytnego kanonu, symbolizującego Duet-naturę-ducha (lub okrąg) i ciało (kwadrat), które tworzą duszę człowieka. (Patrz: d&C 88:15-16) stąd wszystkie miary jednostkowe wysokości figury ludzkiej są jednostkami, które opierają się na podziałach obwodu okręgu względem Pi, a także Phi -„złotej sekcji”.pomiary idealnego człowieka
długość sążnia to odległość między końcami środkowych palców z wyciągniętymi ramionami, która ponownie jest równa bokowi kwadratu, wysokości mężczyzny. „Bo natura tak zaplanowała Ludzkie ciało, że twarz od brody do szczytu czoła i korzenie włosów to dziesiąta część; również dłoń od środka nadgarstka do szczytu środkowego palca jest tak samo; głowa od podbródka do korony ósma część; od górnej części piersi z dolną częścią szyi do korzeni włosów, szósta część; od środka piersi do korony czwarta część; trzecia część wysokości twarzy jest od dolnej części podbródka do dolnej części nozdrzy; nos od dolnej części nozdrzy do linii między brwiami, tak samo; od tej linii do korzeni włosów czoło jest podane jako trzecia część. Stopa jest szósta wysokości ciała, ćwierć łokcia, a pierś ćwierć. Pozostałe kończyny również mają swoje proporcjonalne wymiary. I używając tych malarzy i słynnych rzeźbiarzy osiągnęli wielkie i nieograniczone rozróżnienie”
Sążnia obliczona przy użyciu geometrycznego kanonu Dezyderiańskiego i geometrii kwadratu koła wynosi (40 Pi) jednostek podzielonych przez Złoty Współczynnik sześcienny lub 29.665 head-fourths, (40 Pi/Phi cubed (4.236) = 125.663 / 4.236 = 29.665 head-Fourths dla Sążnia – często zaokrąglone do 30 główek czwartych lub 7 _ wysokości głowy). 
człowiek jest świątynią
„dzięki witruwiuszowi, architektowi w czasach (Cezara) Augusta, wiemy, że starożytni klasyczni posiadali kanon, jakim jest przedstawienie standardowej formy człowieka i dzięki niemu znajomość zgodności z prawem harmonijnych proporcji tego najbardziej podniosłego dzieła stworzenia – która to wiedza podniosła ducha i szlachetność ich sztuki tak wysoko, że sztuka ta, nawet w naszych czasach, zachowała podziw świata i pozostała nieosiągalna. Witruwiusz mówi o tym kanonie: „rzekomo to Poliklitus (wraz z Fidiasem i Myronem, uczniami Aykladesa, VI w.p. n. e.) zebrał jego zasady, przedstawił jego prawa i włączył je do swoich dzieł.””
będziemy wnikać w bardzo święte tajemnice kanonów ludzkiej proporcji.
tajemnice te zostały ujawnione podczas doświadczeń inicjacyjnych w salach i świątyniach starożytnych tradycji misteryjnych. Ale było absolutnie zabronione (pod karą śmierci) ujawnianie tych ogromnych objawień inicjowanym przez ONZ. Po przeszkoleniu z najlepszymi świętymi geometrami na świecie, studiowaniu starożytnych tradycji i poddaniu się naszym wewnętrznym objawieniom, połączymy to, co wiemy o tych starożytnych szkołach misteryjnych, a Głębokie wglądy i Epifanie zrodziły się w tajemne tajemnice liczby. A ponieważ „cały wszechświat jest zamknięty w każdej części”, jak mawiał David Bohm, wynika z tego, że zrozumienie ludzkiego kanonu pozwala poznać Uniwersalny Kanon.
to warsztaty, których nie będziesz chciał przegapić!
uwagi:
celem kanonu proporcji ludzkich (lub zwierzęcych) jest ustanowienie ideału pięknego ciała, czy to w naturze, czy w reprodukcji artystycznej. Założeniem estetycznym ukrytym w stosowaniu takich kanonów w starożytności klasycznej, diametralnie przeciwstawnym do estetycznego spojrzenia XX/XXI wieku, jest to, że poprzez dokładne odtworzenie proporcji pięknego żywego ciała i przeniesienie ich na kamień lub brąz (z pewną rekompensatą w niektórych przypadkach za zniekształcenia perspektywy optycznej) artysta stworzy piękne dzieło sztuki. To założenie jest obecne nawet w Izajaszu (44: 13): „Cieśla rozciąga swoją władzę; zaznacza ją linią; dopasowuje ją do płaszczyzn i zaznacza ją kompasem, i zaznacza ją według figury mężczyzny według piękna człowieka.”
Człowiek witruwiański : Leonardo da Vinci
Człowiek witruwiański to słynny rysunek z towarzyszącymi mu notatkami Leonarda Da Vinci, wykonany około roku 1490 w jednym z jego dzienników . Przedstawia nagą postać męską w dwóch nałożonych na siebie pozycjach z rozsuniętymi ramionami i jednocześnie zakreśloną w okrąg i kwadrat . Rysunek i tekst są czasami nazywane kanonem o proporcjach.
rysunek jest atramentem piórowym i kolorem wody nad punktem metalowym i mierzy 34 . 3 x 2 4 . 5cm. Obecnie jest częścią kolekcji Gallerie Dell ’ Accademia Wenecja według notatek Leonarda w towarzyszącym tekście dokonano badania proporcji (męskiego) ludzkiego ciała, jak opisano w traktacie starożytnego rzymskiego architekta Witruwiusza, który napisał, że w ludzkim ciele.
„a palm is the width of four fingers a foot is the width of four palms a cubit is the width of six palms a man’ s height is four cubits (a więc 24 palms) a pace is four cubits odległość od linii włosów DNA podbródka jest jedną dziesiątą wzrostu człowieka. Odległość od linii włosów do kości piersiowej wynosi 1/7 wzrostu mężczyzny odległość głowy do sutków wynosi 1/4 wzrostu mężczyzny. Maksymalna Szerokość ramienia to jedna czwarta człowieka. Odległość łokcia od czubka dłoni to jedna piąta wzrostu mężczyzny. Odległość od łokcia do pachy 1/8 wzrostu mężczyzny. Długość dłoni to jedna dziesiąta wzrostu mężczyzny. Odległość od dolnej części podbródka do nosa wynosi jedną trzecią długości twarzy. Długość ucha jest jedną trzecią długości twarzy.
ponowne odkrycie matematycznych proporcji ludzkiego ciała w XV wieku przez Da Vinci i innych jest uważane za jedno z wielkich osiągnięć prowadzących do włoskiego renesansu. Sam rysunek jest często używany jako implikowany symbol zasadniczej symetrii ludzkiego ciała, a przez to wszechświata jako całości, czy to w matematycznym porządku inteligentnego projektu,czy obu. Można zauważyć, badając rysunek, że połączenie pozycji ramienia i nogi w rzeczywistości tworzy cztery różne pozy. pozę z ramionami wyprostowanymi stopami razem unosi się, aby być ograniczonym w nałożonym kwadracie. Z drugiej strony widać, że rozłożona poza orła jest ograniczona nałożonym okręgiem
ilustruje to zasadę, że w przesunięciu między dwiema pozami pozorny środek figury wydaje się poruszać, ale w rzeczywistości. Pępek figury, który jest prawdziwym środkiem ciężkości, pozostaje nieruchomy. Witruwiusz, architekt, mówi w tej pracy o architekturze na pomiary ludzkiego ciała są następujące, że 4 palce wykonane 1 dłoni, a 4 dłonie zrobić 1 Stóp, 6 dłoni zrobić 1 łokieć, 4 łokcie zrobić wysokość człowieka. a wzrost człowieka to tempo. Długość rozłożonych ramion jest równa jego wzrostowi. Od korzeni włosów do dolnej części podbródka w dziesiątej: od dolnej części podbródka do górnej części głowy jest jedną ósmą jego górnej części piersi do korzeni włosów będzie częścią całego człowieka. Od sutków do szczytu głowy będzie czwartą częścią człowieka. Największa szerokość ramion zawiera czwartą część człowieka, od łokcia do czubka dłoni będzie piątą częścią człowieka, a od łokcia do kąta ramienia będzie ósmą częścią człowieka. cała ręka będzie dziesiątą częścią człowieka. Odległość od dolnej części brody do nosa i od korzeni włosów brwi jest w każdym przypadku taka sama i podobna do ucha i trzeciej części twarzy.”
niewiele wiemy o przyuczeniu Leonarda do warsztatu Verrocchio. ale krótka relacja przedstawiona przez Vasariego co N potwierdza, że obejmowała projekt architektoniczny i technologiczny, zgodnie z koncepcją, która była ożywiana na modelu Witruwiusza, zaproponowanym przez Alberta (Pedretti 14) mając dostęp do Traktatów Alberta i Witruwiusza, nic dziwnego, że leonardo stworzył własną wersję człowieka Witruwiańskiego w swoich książkach. To przedstawienie człowieka witruwiańskiego, ukończone w 1490 roku, różni się zasadniczo od innych na dwa sposoby. I kwadratowy obraz nakładany na siebie z jednego obrazu . dokonano kluczowej korekty, której inni nie zrobili i w związku z tym zmuszono ich do nieproporcjonalnego uzupełnienia.
słynne rysunki Leonarda przedstawiające proporcje Witruwiańskiego ciała człowieka, najpierw wpisane w kwadrat, a następnie z rozłożonymi stopami i ramionami wpisanymi w okrąg, stanowią doskonały wczesny przykład tego, w jaki sposób jego badania proporcji łączą cele artystyczne i naukowe. To Leonardo, nie Witruwiusz, wskazuje na południe, jeśli otworzysz tak, aby zmniejszyć o czwartą i podnieść ramiona, aby środkowe palce dotykały linii przez czubek głowy, wiedz, że środkiem kończyn rozłożonych kończyn będzie pępek, a przestrzeń między nogami utworzy trójkąt równoboczny. (Accademia Venice). tutaj podaje swoje proste ilustracje przesunięcia środka wielkości z odpowiednią zmianą ventreoformalgravity. Szczątki przechodzące przez środkową linię od dołu gardła pępka i łonu. między nogami. Leonardo wielokrotnie rozróżnia zbiór wo różnych ośrodków ciała, czyli centra wielkości grawity .
w odniesieniu do idei proporcji piękna zazwyczaj odnosi się do harmonicznego związku między częściami i między dowolną częścią a całością obiektu, takiego budynku lub ciała. Często wiązano ją z pojęciem kosmicznej harmonii. Tak więc, gdy Leonardo pisał (Trattato 32), że piękno pięknej twarzy zgodne z boską proporcjonalnością w kompozycji jej członka, myślał w kategoriach uniwersalnej harmonii, której proporcjonalność poszczególnych rzeczy jest intelektualnie odczuwalną refleksją. Ten rodzaj poglądu był ogólny; choć nie bez sprzeciwu lub sam w tej dziedzinie, dopóki nie ustąpił miejsca bardziej subiektywnej koncepcji w XVII i XVIII wieku. Tak więc Pot w nas na przykład powiedział, że praktycznie każdy twierdzi, że widoczne piękno powstaje przez symetrię części względem siebie względem całości (Enneads, 1.6) on sam jednak odrzuca swój pogląd na tej podstawie, że jeśli piękno jest w proporcji części, części pięknego przedmiotu nie mogą one same być piękne, a to nie jest gotów zaakceptować.Ponadto argumentuje, że idea proporcji nie może być rozszerzona na piękno moralne i intelektualne. ) Summateolgiae). A kosmiczne orteologiczne rozszerzenie matematycznej idei proporcji jest widoczne w następującej scholastycznej definicji Trójcy jako trzech osób koordynujących się w cudownej harmonii, syn jest obrazem ojca, a Duch Święty łącznikiem między nimi. (ulrich Engelbert, De Pulchro).
Alberti, który wierzył, że piękno zależy od racjonalnego porządku, nigdy nie mniej przyznał, że są tacy, którzy mówią, że ludzie kierują się różnymi opiniami w ocenie piękna i że w formie struktury musi się różnić w zależności od konkretnego gustu każdego człowieka. Drer, który opracował więcej systemów proporcji niż jakikolwiek inny wielki artysta, opowiada, jak w młodości usłyszał o kanonie idealnych proporcji ludzkich od jacpode, barbarzyńca z tego Witruwiusza (i wiek p. n. e.) postanowił wypracować idealny kanon.