Mayflower 400: the science of sailing across the ocean in 1620

jest Lipiec 1620 w Southampton w Anglii. Do portu przybywa Speedwell, statek przewożący niewielką grupę religijną z Holandii. Zakotwiczony tuż przy zachodnim nabrzeżu miasta jest Mayflower, większy statek z większą liczbą pasażerów na pokładzie, który ładuje się na transatlantycki rejs z Speedwell. Pasażerowie mają pozwolenie i fundusze na rozpoczęcie osadnictwa handlowego w Kolonii Virginia (która w tym czasie rozciągała się znacznie dalej niż współczesny stan Wirginia), pod kontrolą Virginia Company.

pomimo historycznego znaczenia Mayflower, niewiele wiemy o statku i jego podróży. Znamy tylko jego nazwę z dokumentu napisanego trzy lata po rejsie. W tym czasie Mayflower nie był zauważalny ani wyjątkowy i – ponieważ niektórzy pasażerowie byli prześladowani za swoją działalność religijną-prawdopodobnie nie wychylali się.

dowody sugerują, że był to „ciężar około 90 ton” lub 180 ton. „Burden „było określeniem pojemności ładunkowej, podczas gdy” tun ” był dużą beczką wina. Statek mógł zatem przewozić równowartość 180 ton wina.

Niestety nie ma ilustracji ani planów Mayflowera z tamtych czasów, więc nawet nie wiemy na pewno, jak wyglądał statek. Wiemy jednak, że okręty w tym czasie były budowane według szeregu podobnych zasad (opisanych w Szwedzkiej architekturze Navalis Mercatoria Fredrika Henrika Af Chapmana, opublikowanej w 1768 roku). Możemy więc zacząć szacować proporcje przewożonego ładunku, ale z ostrożnością, że zasady różniły się między statkami, z wieloma szczegółami nie zapisanymi i nie wykonanymi rysunkami.

w rzeczywistości słynny XVII-wieczny diariusz Samuel Pepys mówi nam, że stoczniowcy „polegali na ich oczach … nigdy nie udawali, że składają zanurzenie, a ich wiedza leżała w ich rękach tak zdezorientowana”. W oparciu o typowe proporcje z czasów, kiedy można było oczekiwać, że Mayflower miałby około 30 metrów długości kadłuba i około 7,5 metra szerokości.

oczekiwano również, że angielskie statki handlowe utworzą marynarkę wojenną, aby w razie potrzeby chronić kraj. Na podstawie podobnych statków z tamtych czasów możemy zatem rozsądnie założyć, że Mayflower wzniósł „Zamki” na dziobie i rufie. Przewaga wysokości z zamków przydałaby się w walce do walki i stawiania oporu.

okręt miał również posiadać niewielką liczbę armat – głównie do samoobrony. Znajdowały się one na ciasnym pokładzie działowym (gdzie mieszkali również pasażerowie) z portami działowymi.

rejs

15 sierpnia 1620 roku oba statki wypłynęły do Nowego Świata z Southampton, ale gdy tylko wypłynęły, Speedwell zaczął wyciekać (pomimo pewnych napraw już dokonanych w Southampton), wymagając dywersji do Dartmouth w celu dokonania napraw.

w połowie września 1620 roku ponownie opuścili Anglię, ale około 300 mil na zachód od lądu Speedwell ponownie wyciekł, a kapitan statku narzekał, że „jego statek był tak nieszczelny, że musi wytrzymać, albo zatonąć na morzu”. Powrócili do Plymouth, przenieśli jak najwięcej pasażerów i zapasów na Mayflower i 16 września ponownie wypłynęli na zachód. W tym czasie zasugerowano, że wycieki były spiskiem kapitana i załogi Speedwella, aby uniknąć długiej i niebezpiecznej podróży.

Nawigacja w 1600 roku była stosunkowo bardziej zaawansowana niż wiele innych nauk w tym czasie. Marynarze mogli mierzyć swój kurs za pomocą kompasów magnetycznych, a ich prędkość za pomocą kłody, która była ciągnięta za statkiem.

mierząc wysokość Gwiazdy Północnej nad horyzontem za pomocą instrumentów, które były prekursorami sekstantów, żeglarze mogli określić swoją pozycję na północ od równika (znanego jako „szerokość geograficzna”). Jednak na toczącym się statku pod pochmurnym niebem wykonywanie dokładnych pomiarów i znajdowanie dokładnych pozycji nie było łatwe.

poznanie swojej pozycji na zachód lub wschód od punktu („Długość geograficzna”) było znacznie bardziej skomplikowane. Można go znaleźć na podstawie pomiaru czasu lokalnego, kiedy słońce osiągnęło najwyższy punkt na niebie i porównania go z czasem w znanym punkcie na lądzie, ponieważ lokalne południe występuje cztery minuty później dla każdego stopnia długości geograficznej przemierzanej na zachód dookoła świata.

Niestety zegary w tym czasie nie były wystarczająco dokładne, aby to zmierzyć, a dokładne zmierzenie wysokości Słońca było trudne. Zamiast tego marynarze używali kombinacji kompasu, klepsydry i dziennika do rejestrowania kierunku, czasu i prędkości, obliczając wynikową pozycję na podstawie „dead reckoning”, który stał się bardziej niedokładny w miarę postępu podróży.

pomimo zdradliwych sztormów, które prawie zniszczyły statek, Mayflower przybył do Ameryki Północnej po 66 dniach żeglugi. Statek znajdował się jednak tuż przy Cape Cod, nieco na północ od Kolonii Virginia (która wówczas rozciągała się na północ do Long Island Sound), gdzie koloniści mieli pozwolenie na osiedlenie się.

próbowali płynąć na południe, ale napotkali zdradliwe rafy i łamiące się fale i, mając mało zapasów, mądrze skierowali się ponownie na północ, wychodząc na brzeg początkowo w Provincetown w stanie Massachusetts 21 listopada. Ale po wylądowaniu poza kolonią Wirginii, nie mieli umowy do rozliczenia, ani prawa do przestrzegania.

ich rozwiązaniem było sporządzenie porozumienia demokratycznego (znanego jako Mayflower Compact), które rządziło nimi niezależnie od Anglii, dopóki nie uzyskali pozwolenia na osiedlenie się tam, gdzie wylądowali. Był to pierwszy zachodni przykład konsensualnego rządu bez monarchy. Gdyby ich nawigacja zabrała ich tylko 65 mil dalej na południe, wylądowaliby w Kolonii Wirginii, a historia mogła być inna.

sama Mayflower wróciła do Anglii w następnym roku, ale niestety jej kapitan zmarł w 1622 roku. Pozostawiona na brzegu Tamizy, popadła w ruinę i była w tak złym stanie, że została sprzedana na części w 1624 roku. Jak na ironię Speedwell trwał znacznie dłużej, płynąc z Southampton do Wirginii i z powrotem w 1635 roku.